Moc programu Microsoft Excel polega na zdolności do obliczania i wyświetlania wyników na podstawie danych wprowadzonych do jego komórek. Aby obliczyć cokolwiek w Excelu, musisz wprowadzić formuły do jego komórek. Formuły mogą być prostymi formułami arytmetycznymi lub skomplikowanymi formułami zawierającymi instrukcje warunkowe i funkcje zagnieżdżone. Wszystkie formuły programu Excel używają podstawowej składni opisanej w poniższych krokach.
Kroki
Metoda 1 z 2: Składnia formuły Excel
Krok 1. Rozpocznij każdą formułę od znaku równości (=)
Znak równości informuje program Excel, że ciąg znaków wprowadzanych do komórki jest formułą matematyczną. Jeśli zapomnisz znaku równości, program Excel potraktuje wpis jako ciąg znaków.
Krok 2. Użyj odniesień do współrzędnych dla komórek, które zawierają wartości użyte w Twojej formule
Chociaż w formułach można umieszczać stałe liczbowe, w większości przypadków w formułach będą używane wartości wprowadzone w innych komórkach (lub wyniki innych formuł wyświetlanych w tych komórkach). Odwołujesz się do tych komórek za pomocą odniesienia do współrzędnych wiersza i kolumny, w której znajduje się komórka. Istnieje kilka formatów:
- Najczęstszym odniesieniem do współrzędnych jest użycie litery lub liter reprezentujących kolumnę, po których następuje numer wiersza, w którym znajduje się komórka: A1 odnosi się do komórki w kolumnie A, wierszu 1. Jeśli dodasz wiersze powyżej komórki lub kolumn, do których występuje odwołanie komórka, do której istnieje odwołanie, odwołanie do komórki zmieni się, odzwierciedlając jej nową pozycję; dodanie wiersza powyżej komórki A1 i kolumny po jej lewej stronie zmieni odwołanie do B2 w dowolnej formule, do której odwołuje się komórka.
- Odmianą tego odwołania jest uczynienie odwołań do wierszy lub kolumn bezwzględnymi poprzez poprzedzenie ich znakiem dolara ($). Podczas gdy nazwa odniesienia dla komórki A1 zmieni się, jeśli wiersz zostanie dodany powyżej lub przed nim zostanie dodana kolumna, komórka $ A $ 1 zawsze będzie odnosić się do komórki w lewym górnym rogu arkusza kalkulacyjnego; w związku z tym w formule komórka $A$1 może mieć inną lub nawet nieprawidłową wartość w formule, jeśli w arkuszu kalkulacyjnym zostaną wstawione wiersze lub kolumny. (Jeśli chcesz, możesz ustawić tylko odwołanie do komórki w wierszu lub kolumnie bezwzględne).
- Innym sposobem odwoływania się do komórek jest numeryczne, w formacie RxCy, gdzie „R” oznacza „wiersz”, „C” oznacza „kolumnę”, a „x” i „y” to numery wierszy i kolumn. Komórka R5C4 w tym formacie będzie taka sama jak komórka $D$5 w kolumnie bezwzględnej, w formacie odwołania do wiersza. Umieszczenie dowolnej liczby po literze „R” lub „C” powoduje, że odniesienie to odnosi się do lewego górnego rogu strony arkusza kalkulacyjnego.
- Jeśli w formule używasz tylko znaku równości i pojedynczego odwołania do komórki, skopiuj wartość z drugiej komórki do nowej komórki. Wprowadzenie formuły „= A2” w komórce B3 spowoduje skopiowanie wartości wprowadzonej do komórki A2 do komórki B3. Aby skopiować wartość z komórki na jednej stronie arkusza kalkulacyjnego do komórki na innej stronie, dołącz nazwę strony, a po niej wykrzyknik (!). Wpisanie „=Arkusz1!B6” w komórce F7 na arkuszu 2 arkusza kalkulacyjnego powoduje wyświetlenie wartości komórki B6 na arkuszu 1 w komórce F7 na arkuszu2.
Krok 3. Użyj operatorów arytmetycznych do podstawowych obliczeń
Microsoft Excel może wykonywać wszystkie podstawowe operacje arytmetyczne – dodawanie, odejmowanie, mnożenie i dzielenie – oraz potęgowanie. Niektóre operacje wykorzystują inne symbole niż używane podczas ręcznego pisania równań. Lista operatorów znajduje się poniżej, w kolejności, w jakiej Excel przetwarza operacje arytmetyczne:
- Negacja: znak minus (-). Ta operacja zwraca addytywną odwrotność liczby reprezentowanej przez stałą liczbową lub odwołanie do komórki następujące po znaku minus. (Odwrotność addytywna to wartość dodana do liczby w celu uzyskania wartości zero; to to samo, co pomnożenie liczby przez -1.)
- Procent: znak procentu (%). Ta operacja zwraca dziesiętny odpowiednik procentu stałej liczbowej przed liczbą.
- Potęgowanie: karetka (^). Ta operacja podnosi liczbę reprezentowaną przez odwołanie do komórki lub stałą przed daszkiem do potęgi liczby po daszku.
- Mnożenie: gwiazdka (*). Gwiazdka służy do mnożenia, aby uniknąć pomyłek z literą „x”.
- Dzielenie: ukośnik (/). Mnożenie i dzielenie mają równe pierwszeństwo i są wykonywane od lewej do prawej.
- Dodatek: znak plus (+).
- Odejmowanie: znak minus (-). Dodawanie i odejmowanie mają równy priorytet i są wykonywane od lewej do prawej.
Krok 4. Użyj operatorów porównania, aby porównać wartości w komórkach
Operatorów porównania będziesz używać najczęściej w formułach z funkcją JEŻELI. Umieszczasz odwołanie do komórki, stałą liczbową lub funkcję zwracającą wartość liczbową po obu stronach operatora porównania. Operatory porównania są wymienione poniżej:
- Równa się: znak równości (=).
- Nie równa się ().
- Mniej niż (<).
- Mniejsze lub równe (<=).
- Większe niż (>).
- Większe lub równe (>=).
Krok 5. Użyj znaku ampersand (&), aby połączyć ze sobą ciągi tekstowe
Łączenie ciągów tekstowych w jeden ciąg nazywa się konkatenacją, a znak & jest znany jako operator tekstowy, gdy jest używany do łączenia ciągów w formułach programu Excel. Możesz go używać z ciągami tekstowymi, odwołaniami do komórek lub obydwoma; wpisanie „=A1&B2” w komórce C3 da „BATMAN”, gdy „BAT” zostanie wprowadzone w komórce A1 i „MAN” zostanie wprowadzone w komórce B2.
Krok 6. Używaj operatorów referencyjnych podczas pracy z zakresami komórek
Zakresów komórek będziesz najczęściej używać z funkcjami programu Excel, takimi jak SUMA, które znajdują sumę zakresu komórek. Excel używa 3 operatorów referencyjnych:
- Operator zakresu: dwukropek (:). Operator zakresu odnosi się do wszystkich komórek w zakresie, począwszy od komórki, do której następuje odwołanie, przed dwukropkiem, a kończąc na komórce, do której istnieje odwołanie po dwukropku. Wszystkie komórki znajdują się zwykle w tym samym wierszu lub kolumnie; „=SUMA(B6:B12)” wyświetla wynik dodawania kolumny komórek od B6 do B12, natomiast „=ŚREDNIA(B6:F6)” wyświetla średnią liczb w wierszu komórek od B6 do F6.
- Operator Unii: przecinek (,). Operator sumy zawiera zarówno komórki, jak i zakresy komórek nazwane przed przecinkiem i te po nim; „=SUMA(B6:B12, C6:C12)” dodaje razem komórki od B6 do B12 i od C6 do C12.
- Operator skrzyżowania: spacja (). Operator przecięcia identyfikuje komórki wspólne dla 2 lub więcej zakresów; lista zakresów komórek „=B5:D5 C4:C6” daje wartość w komórce C5, która jest wspólna dla obu zakresów.
Krok 7. Użyj nawiasów, aby zidentyfikować argumenty funkcji i zmienić kolejność operacji
Nawiasy pełnią w Excelu dwie funkcje, identyfikujące argumenty funkcji i określające inną kolejność operacji niż normalna kolejność.
- Funkcje to predefiniowane formuły. Niektóre, takie jak SIN, COS lub TAN, przyjmują jeden argument, podczas gdy inne funkcje, takie jak JEŻELI, SUMA lub ŚREDNIA, mogą przyjmować wiele argumentów. Wiele argumentów w funkcji jest oddzielonych przecinkami, na przykład „=JEŻELI (A4 >=0, „DODATNIE, „”NEGATYWNE”)” dla funkcji JEŻELI. Funkcje mogą być zagnieżdżone w innych funkcjach, do 64 poziomów.
- We wzorach operacji matematycznych operacje w nawiasach są wykonywane przed operacjami poza nimi; w "=A4+B4*C4," B4 jest mnożone przez C4 przed dodaniem A4 do wyniku, ale w "=(A4+B4)*C4," A4 i B4 są dodawane jako pierwsze, a następnie wynik jest mnożony przez C4. Nawiasy w operacjach mogą być zagnieżdżone w sobie; operacja w najbardziej wewnętrznym zestawie nawiasów zostanie wykonana jako pierwsza.
- Niezależnie od tego, czy nawiasy są zagnieżdżane w operacjach matematycznych, czy w zagnieżdżonych funkcjach, zawsze upewnij się, że formuła zawiera tyle samo zamkniętych nawiasów, ile masz otwartych, w przeciwnym razie zostanie wyświetlony komunikat o błędzie.
Metoda 2 z 2: Wprowadzanie wzorów
Krok 1. Wybierz komórkę, w której chcesz wprowadzić formułę
Krok 2. Wpisz znak równości w komórce lub na pasku formuły
Pasek formuły znajduje się nad wierszami i kolumnami komórek oraz pod paskiem menu lub wstążką.
Krok 3. W razie potrzeby wpisz otwarty nawias
W zależności od struktury formuły może być konieczne wpisanie kilku otwartych nawiasów.
Krok 4. Utwórz odwołanie do komórki
Możesz to zrobić na jeden z kilku sposobów: Wpisz odwołanie do komórki ręcznie. Zaznacz komórkę lub zakres komórek na bieżącej stronie arkusza kalkulacyjnego. Zaznacz komórkę lub zakres komórek na innej stronie arkusza kalkulacyjnego. Zaznacz komórkę lub zakres komórek na stronie innego arkusza kalkulacyjnego.
Krok 5. W razie potrzeby wprowadź operator matematyczny, porównawczy, tekstowy lub referencyjny
W przypadku większości formuł użyjesz operatora matematycznego lub jednego z operatorów referencyjnych.
Krok 6. W razie potrzeby powtórz poprzednie 3 kroki, aby zbudować formułę
Krok 7. Wpisz zamknięty nawias dla każdego otwartego nawiasu we wzorze
Krok 8. Naciśnij „Enter”, gdy formuła jest taka, jak chcesz
Porady
- Gdy zaczynasz pracę ze złożonymi formułami, pomocne może być napisanie formuły na papierze przed wprowadzeniem jej do programu Excel. Jeśli formuła wygląda na zbyt złożoną, aby można ją było wprowadzić do pojedynczej komórki, możesz podzielić ją na kilka części i wprowadzić je do kilku komórek, a następnie użyć prostszej formuły w innej komórce, aby połączyć ze sobą wyniki poszczególnych części formuły.
- Program Microsoft Excel oferuje pomoc przy wpisywaniu formuł za pomocą Autouzupełniania formuł, dynamicznej listy funkcji, argumentów lub innych możliwości, które pojawiają się po wpisaniu znaku równości i kilku pierwszych znaków formuły. Naciśnij klawisz „Tab” lub kliknij dwukrotnie element na dynamicznej liście, aby wstawić go do formuły; jeśli element jest funkcją, zostaniesz poproszony o podanie jej argumentów. Możesz włączyć lub wyłączyć tę funkcję, wybierając „Formuły” w oknie dialogowym „Opcje programu Excel” i zaznaczając lub usuwając zaznaczenie pola „Autouzupełnianie formuł”. (Dostęp do tego okna dialogowego można uzyskać, wybierając „Opcje” z menu „Narzędzia” w programie Excel 2003, z przycisku „Opcje programu Excel” w menu przycisku „Plik” w programie Excel 2007 i wybierając „Opcje” na karcie „Plik” menu w programie Excel 2010.)
- Zmieniając nazwy arkuszy w wielostronicowym arkuszu kalkulacyjnym, pamiętaj, aby nie używać spacji w nowej nazwie arkusza. Program Excel nie rozpoznaje pustych spacji w nazwach arkuszy w odwołaniach do formuł. (Możesz również obejść ten problem, zastępując podkreślenie spacją w nazwie arkusza podczas używania jej w formule).
